MESUT İNSANLAR FOTOĞRAFHANESİ

O akşam işimden erken çıkabilmiştim. Şöyle Beyoğ­lu’na kadar bir uzanayım, dedim. Köprüden, saatlerdir pis havayla dolmuş ciğerlerimin teneffüs hakkını vererek, Haliç’i ve Boğaziçi’ni selamlayaraktan geçtim.Bir  zamanlar  oturduğum  semtlerin  vapurları  yine hep o hareket telaşı içindeydiler. İşte Kadıköyü’ne kalkacak  altı  vapurunun  zili  çalmaya  başladı.  İşte  Boğaz’ın Anadolu sahilini yapacak altı buçuk... Bir zamanlar saniyeleri  bile  kıymetli  olan  bu  kâh  kusurlu  kâh  kusursuz rakamlar şimdi benim için eski ehemmiyetlerini ne kadar kaybetmişler! Zil istediği kadar acılaşabilir, memur, demir kapıyı kapamak tehdidini istediği kadar ileri götürebilir;  ben  artık  o  vapurların  yolcusu  değilim,  benim oralarda artık kimsem kalmadı. Yüksekkaldırım’dan istediğim  kadar  yavaş,  eski  kitap  satan  dükkânların  came­kânları önünde istediğim kadar oyalana oyalana çıkabilirim. Tünel’e varınca tramvay bekliyormuş gibi üzüntülü bir hal alarak tramvaya binenleri seyreder, sonra yayan gitmeye karar vermiş bir insan tavrıyla etrafı seyrede ede Galatasaray’a, Taksim’e kadar yürüyebilirim.Karşımdan insanlar geliyor, arkamdan insanlar geliyor. Arkamdan yürüyenler nihayet beni geçiyorlar, karşımdan gelenlerin bazılarıyla bir an bakışıyoruz; bazıları beni görmüyorlar, benim de görmediklerim oluyor, bana sürtünenler,  çarpanlar  oluyor.  Erkekler,  kadınlar,  uzun boylular, kısa boylular, yaşlılar, gençler, güzeller, çirkinler, zenginler, fakirler... Kocalı kadınlar, henüz nişanlılar, yalnızlar, kolunda sevgilisi olanlar, anneleri yanında yürüyen küçük çocuklar var. Cahit Sıtkı’nın, bir şiirinde “gün hazinesi” dediği bacaklarını uzun konçlu şosonlarda1 hap­setmiş bir ömür hazinesi genç kızlar var. Yalınayak çocuklar da var. Ayakları muhafazalıların arasında seğirtip gazete satmaya çalışıyorlar. Fakat ayakları üşümüyor gi­bi, herhalde alışmışlardır, diyorum. Hem onlar da kunduralılardan  daha  az  mesut  görünmüyorlar.  Onlardan gazete alan zenginler verdikleri paranın gerisini istemiyorlar. Bu onların sevincini bir kat daha artırıyor.İki yanında bu insanları giydirmeye, doyurmaya, eğlendirmeye, bir kat daha mesut etmeye mahsus dükkân­lar, mağazalar, salonlar var. Onların camekânları önünde durmaktan, hayale dalmaktan kendimi alamıyorum. Şu oda takımı ne güzel! İnsan yemekten sonra şu geniş koltukta kim bilir ne kadar rahat eder! Şu abajur, elindeki örgüsüne dalmış karısının yüzüne kim bilir ne tatlı bir pembelik verir. O zaman koca, gazetesini bırakarak karısının seyrine dalar... Şu masa, karşıki mağazada satılan radyolar için bilhassa yapılmış gibi, tam uygun gelecek. Radyonun üstüne de şu ileride, antikacıdaki biblolardan biri... Şehrin en büyük mobilyacısı bütün bir yatak odası takımı teşhir ediyor, iki kişilik karyola, atlas yorganı serilmiş, başucunda komodinine, üstündeki gece lambasına, yerde küçük halısına, pencerelerdeki tül perdelerine varıncaya kadar düşünülmüş, tam bir yatak odası... Perdeleri arasından da bir kış dekoru gözüküyor. Bütün oda kızıl bir aydınlık içinde, adeta sahiplerini beklemekten sabırsızlanıyor gibi...Fakat bütün bu eşyayı nereye taşımalı? Şu kat kat apartmanların hangi katı benim olabilir? İlerliyorum...Ya şu mağazadaki mavi kolye. Tanıdığım kızlardan şu  en  mavi  gözlüsüne  ne  kadar  yaraşacak!  Fakat  o  kız benim sevgilim değil ki!Bir kunduracının camekânında yanlara doğru kaçışmış  gibi  duran,  kimi  kapalı  kimi  daha  dekolte,  bütün mahremiyetleriyle kadın terlikleri, bütün bir ev hayatını hayal ettiren terlikler...Ah, şu kadın eşyaları, çamaşırları, elbiseleri satan ma­ğazalar... Düşünüyorum ki, bütün o çamaşırlardan, elbiselerden, tayyörlerden, mantolardan istediğim kadar alacak param olsa da, onları kullanabilecek, onları giyebilecek, “Bütün  bunlar  senin  için!”  diyebileceğim  kimsem yok.Adeta bütün bu mağazalar, bütün şu insanlara sa­adet satıyorlar. Şu manavdaki renk renk, türlü türlü yemişlerden, mesela şu iri, sarı kabuklular portakal değil, bir sofra saadetini tamamlayacak bir başka lezzet, koku ve serinlik saadetidir. Şu satıcılar avaz avaz bağırarak, şu sattıklarımızdan  da  alın,  daha  çok  mesut  olun,  demek istiyorlar. Hele şu köşede, ta Vefa’dan getirilmiş boza şişeleri. Bu, yemekten birkaç saat sonra bir babanın, ailesi efradına1, üzerine tarçın ekerek, leblebiler koyarak yudum yudum tattıracağı bir nevi şahsına münhasır saadet değil de nedir?Bu  caddeye  ne  kadar  da  çok  fotoğrafçı  toplanmış, şimdiye kadar kaç tanesinin önünde resimleri seyre daldım.  Bütün  bu  mesut  insanlar  buralara  da  saadetlerini  tespit  ettirmek  için  koşuşmuş  olacaklar.  Bu  resimlerde, yaşayacaklarından daha uzun zaman tebessümleri devam edecek. Şu gelin, demin gördüğüm kocalı kadın değil mi? Şu pembe yüzlü, çift örgülü saçlı küçük çocuk, daha demin sıçrayarak yanımdan geçen genç kız değil mi? Belli belli! Bu fotoğrafhanelerde hiç ölülerin resmi yok. Zaten en yakın mezarlık buraya kilometrelerce uzakta. Bu caddede ancak mesut dolaşılabilir. Yalnız bu caddede bulunmak insanı mesut etmeye kâfidir. Yaşadığımı, ben de saadetimi düşünmeliyim. Şu kadar dükkânın içinde elbette beni de mesut, hiç olmazsa memnun edebilecek şeyler satanlar da yok değil ya! Şuracıkta kunduralarımı boyatabilirim. Şu kravatı pekâlâ satın alabilirim. Yeni gelmiş şu şiir kitabı bana pekâlâ zevkli saatler geçirtebilir. Ben de pekâlâ şu mesut insanların fotoğraflarını çıkarttıkları fotoğrafhanelerden birine girebilir, ben de mesudum, benim de resmimi çekebilirsiniz, diyebilirim. Fotoğrafçı da itiraz edemez, sizin kimseniz yok, fotoğrafı ne yapacaksınız,  diyemez.  Sorarsa,  elbette  günün  birinde  benim  de bir sevgilim olabilir. Sizin çekeceğiniz bu en güzel fotoğraf,  onun  çantasının  gizli  bir  köşesinde,  güzel  kokular içinde yatabilir, derim.Sonra,  beni  sevecek  kimse  çıkmasa  bile,  haberiniz yok mu, yeni bir şiir kitabım intişar etti1, bu kitap pekâlâ bana şair dedirtebilir ve kim bilir, zaman gelir, edebiyat tarihçisi, bu kitap intişar ettiği zamanki fotoğrafımı arayabilir. İstikbalin nefis kâğıtlı bir edebiyat tarihinin sayfaları arasından bütün gençliğimle tebessüm edebilirim. Evet, evet, hiç olmazsa genç değil miyim, ağarmış saçlarımla, biraz bezgin duruşuma bakmayın, nüfus tezkerem yanımda, buyurun, ben daha genç sayılırım. Ve sırf genç olmam, benden isteyeceğiniz tebessümü dudaklarımda yaratabilir.Bir  fotoğrafhanenin  önünde  bir  otomobil  durmuş ve  etrafında  bir  meraklı  kalabalığı  hasıl  olmuş.  Yakla­şıyorum, otomobilin içi, camların kenarları bütün çiçeklerle süslü. Demek gelinle güvey fotoğrafhanedeler. Ben de  bu  fotoğrafhaneye  girer,  hem  fotoğrafımı  çıkartmış olur hem de hayatlarının en mesut zamanlarından birini yaşamakta olan bu çifti, kapıdan çıkmak üzereyken olsun, bir defa selamlarım.Bütün  duvarları  fotoğraflarla  kaplı  holde  bekliyorum. Bütün fotoğraflardaki insanlar tebessüm ediyorlar. İşte, yeni rütbesinin verdiği gurur ve emniyetle istikbaline gülümseyen genç subay. Büyük bir lastik topu dünyanın en büyük hazinesiymişçesine sıkı sıkı tutmuş, yanaklarından sıhhat fışkıran gürbüz çocuk. Bir fakültenin mezunlar  hatırası:  Hocalar  memnunluk  ve  iftihar  içinde; yeni mezunlar da hocalarının etrafında, sırtlarından bir yükü atmış, uzun bir yolu bitirip bir ağaç altına oturmuş insanların saadetiyle gülüyor, hep gülümsüyorlar.Sonra yeni evliler, yan yana dururlarken sevinçten, hazdan titredikleri adeta hissedilen, çiçekler içinde yeni evliler. Bütün şu delikanlılar hep evlenmişler, saadet duymuşlar ve mekteplerini bitirdikleri zaman fotoğraflarını çekmiş olan fotoğrafçıya koşup işte evlendik, bu sefer de evlenme  saadetini  tadıyoruz,  yine  fotoğrafımızı  çekin, demişler.Sonra, pürüzsüz, uzun bir evlilik hayatının en güzel bir noktasında, belki bu izdivacın bir senei devriyesinde, birkaç yaşına gelmiş çocukları ortalarında resim çektiren eski evliler. Kadın biraz şişmanlamış, erkeğin alnından doğru saçları seyrekleşmeye başlamış, karşı duvarda asılı bir yeni evliler fotoğrafına bakarak gülümsüyorlar. Burada her şey, herkes birbirine gülümsüyor. Hiçbir ihtiyar, hiçbir çirkin, hiçbir düşünceli insan resmi yok. Adeta bu fotoğrafhaneye sevinçsiz hiçbir insan ayak atmamış. Yahut fotoğrafçı, bir muvaffakiyet sırrı olarak, makinesinin karşısında candan gülümseyemeyecek müşterisinin fotoğrafını çekmemiş.Ben böyle düşünürken, birden atölyenin kapısı açıldı, gelin,  elindeki  çiçeklerden  daha  beyaz,  beyazlar  içinde, yanında gençkocası, bir bahar havası bırakarak, bir bahar rüzgârı gibi önünden geçtiler, kendilerini bekleyen otomobile bindiler. Fotoğrafçı onları selametledikten1 sonra bir müddet daha eşikte kalarak otomobili gözleriyle takip etti, sonra geri döndü, yarattığı eserden memnun bir sanatkâr haliyle kendi kendine gülümseyerek, beni görmeden bulunduğum tarafa birkaç adım attı. Neden sonra varlığımı fark edip tatlı bir rüyadan uyanır gibi, bakışlarıyla ne istediğimi sordu.“Fotoğrafımı  çektirmek  istiyorum.  Güzel  olmasını arzu ettiğim bir fotoğraf çektirmek istiyorum,” dedim .Ben konuşurken adam da beni baştan aşağı süzüyor, yüzü deminki memnunluk halini yavaş yavaş kaybediyor, adeta endişeli bir ifade alıyordu.“Buyurun atölyeye,” dedi.Ben önde, o arkada, çiçek ve lavantayla karışık bütün  bir  saadet  kokusunun  dalgalandığı  atölyeye  girdik. Gösterdiği sandalyeye oturdum. Makinenin arkasına geç­ti, örtünün altında yüzü kayboldu, yalnız ara sıra sesini işitiyorum:“Tabii durun!”

“Kendinizi sıkmayın!”“Buraya fotoğraf çektirmek üzere gelmiş olduğunuzu unutun!”“Güzel, sevinçli şeyler düşünün!”Bunu ihtar etmesine hacet yoktu, ben buraya zaten sevinçli düşüncelerle gelmiştim. Şimdi burada çekilecek fotoğrafı  belki  bir  gün  sevgilim  çantasında  taşıyacak... Belki bu resim...Birden fotoğrafçının sesi, bu sefer biraz daha asabi yükseldi:“Lütfen, zorla gülümsemeyin!”Evet, zorla tebessüm ne kadar çirkindir! Zaten benim zorla gülmeye ihtiyacım yok. Şu adesenin1 arkasından bütün bir ebediyet bana bakıyor demektir, ben debütün o ebediyete, bana hayran kalacak bütün o müstakbel nesillere büyük bir şair gibi biraz mağrur, biraz yüksekten, sadece tebessüm edebilirim.Çok  mu  fazla  kendini  beğeniş?  Çok  büyük,  hatta gülünç bir iddia mı? Doğru! Benim esasen hayatta hiçbir iddiam olmadı ki! Bu çıkacak fotoğrafımın daha küçük, daha mütevazı bir vazifesi olabilir. Belki dinimin bana vaat ettiği en yüksek mertebeye erişir, belki bir gün şehit düşerim. Belki o zaman bu fotoğrafımı, bazı mecmualar, diğer  şehitlerinkilerle  beraber  basarlar.  Belki  mektebim, verdiği şehitler arasında benim de bu resmimi müzesinin bir köşesine asar. Belki sadece ölüp giderim. O zaman da bu fotoğrafım hayatta kalmış birkaç akrabamın, birkaç vefalı arkadaşın beni anmalarına vesile olur. Onlara, şimdiden şükran ve dostluk tebessümlerimi göndermeliyim. Dışarıdan gelen şu hayat gürültüsüne dalarak, şu odaya sinmiş beyaz gelin kokusunu teneffüs ederek, şu karşı binanın saçaklarında gagalarıyla öpüşen güvercinleri seyrederek, demin holde seyrettiğim fotoğrafları gözümün önüne getirerek, o delikanlı mezunlardan biriymiş gibi, genç subay gibi, bir gün şahadet mertebesine erişebileceğimi düşünerek, elimde sevgilimin eli varmış gibi, ortalarında çocuklarıyla fotoğraf çektirmiş olan evlilerin o rahat tebessümüyle... Fakat şimdi niçin böyle uğraşıp du­ruyorum? Niçin kendi kendimi aldatmaya çalışıyorum? Benim asıl mesut zamanlarım ne oldu? Niçin asıl o zamanlar resim üzerine resim çıkartmadım? Niçin her hafta fotoğrafçıya uğramadık? Neden bugün buraya tek başıma geldim?Fakat şimdi böyle şeyler düşünmenin de sırası mı ya! Dünyada her insan az çok bir felakete uğramış olabilir. Bunun  için  büsbütün  kötümser  olunur  mu?  Felaketler yerine saadetleri, ölmüşler yerine doğacakları, geçmişler yerine gelecekleri düşünmeliyim. Hem...Birden  fotoğrafçı  siyah  örtüsünü  başından  atarak doğruldu. Yüzü hatta biraz terlemişti, ümitsiz bir tavırla, “Beyim mazur görün, sizin fotoğrafınızı çekemeyeceğim,” dedi.

ZİYA OSMAN SABA

CAN YAYINLARI, EKİM 2014